305
maalesef evden izlediğim bir maçtı. bir heyecanla günü geçirip akşam olunca televizyonun başına oturduk ailecek. ben yine spor kanalı açmışım ve babam yine yeter be olum sabah akşam spor, bıktık diyordu. ben ise hararetli ve stresli şekilde bir yandan televizyondaki tribün şovlarını maç heyecanını soluyordum bir yandan bizimkilere maçın önemini izah etmeye çalışıyordum.. maçtan önceki koreografiler, spikerlerin heyecanı, tribünlerin inanılmaz coşkusu bizzat televizyona yansıyordu. spordan pek hazetmeyen ailemi bile heyecana ortak eden maçtı * . her anıyla hayatımıza renk ve gurur kattı. maç esnasında ailemle birlikte yaşadıklarım, maça gidememe üzüntümü unutturdu ve iyi ki dediğim anılara eklendi, tabi gitseydim de bu anı farklı şekilde yazılacaktı hafızalara..
