9598
zaman geldi sadece kendime itiraf edebileceğim kadar çok sevdim seni hocam; beynimin içinde bır fısıltı "babandan bile çok sevdiğin tek adam" dedi senin için. bunları hisseden binlerce, on binlerce galatasaraylı'dan biriydim bende.
hasta olup, aldığım ilaçların etkisiyle erkenden uyuya kaldığım bir gece, saat 12 civarı telefonuma gelen mesaj sesiyle uyandım hocam, üniversitedeyken aynı evi paylaştığım hasta galatasaraylı ev arkadaşımdan geliyordu mesaj. iki kelimelik bir mesaj: "hocayı göndermişler"
inanamadım, kavrayamadım önce. "ne demek hocayı göndermişler, kim göndermiş, o da gitsin o zaman"... sonra oturdum hocam yatağıma, başucumdaki atkıma baktım, üzerinde sana yapılmış koreografinin resmi vardı. hani kolları dirseklerine kadar sıvalı beyaz gömleğinle, futbolcularına şampiyonlar ligi'ne giden yolu işaret ettiğin koreografinin... solumda asılı duran formalarıma baktım, bir daha hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı, o an fark ettim. çok üzüldüm hocam, uyuyamadım, hastalığın etkisi, ilaçların ağırlığı bile vız geldi. başımı yastığa koyamadım.
şimdi mi; şimdi o inanamayışlarıma inanamıyorum hocam. meğer biz seni o kadar çok sevmişiz ki, biraz koruma içgüdüsü biraz da görmek istemeyişimizden, yaptığın yanlışları hiç görmemişiz, gördüklerimizi de önemsememişiz. biz senden kupa istemedik hocam, biz senden şampiyonluk istemedik. sen "demek galatasaray'ın 100. yılında teknik direktörlüğünü yapmak bize nasip değilmiş" derken boğazına bir şeyler düğümlenen bizdik. tarihi fark yediğin maçtan sonra stada gelip boğazımızı parçalayana kadar "imaparator fatih terim" diye bağıran da bizdik. kimse senin hakkında tek kötü kelime bile etmemişken "hocayı satanı bizde satarız " diye ortalığı inleten de bizdik.
ama sen, bildiğimiz sen değilmişsin hocam. birilerinin değil, yalnızca galatasaray'ın adamı olmanı bekleyen bizler senden çok şey istemişiz. sen "galatasaray'lı fatih yuvasına dönmüştür" dediğinde sevinçten gözleri yaşaran bizler, seni gözümüzde çok büyütmüşüz.
seni sevenleri üzdün hocam, seni sevenlere ihanet ettin...
ah be hocam...
hasta olup, aldığım ilaçların etkisiyle erkenden uyuya kaldığım bir gece, saat 12 civarı telefonuma gelen mesaj sesiyle uyandım hocam, üniversitedeyken aynı evi paylaştığım hasta galatasaraylı ev arkadaşımdan geliyordu mesaj. iki kelimelik bir mesaj: "hocayı göndermişler"
inanamadım, kavrayamadım önce. "ne demek hocayı göndermişler, kim göndermiş, o da gitsin o zaman"... sonra oturdum hocam yatağıma, başucumdaki atkıma baktım, üzerinde sana yapılmış koreografinin resmi vardı. hani kolları dirseklerine kadar sıvalı beyaz gömleğinle, futbolcularına şampiyonlar ligi'ne giden yolu işaret ettiğin koreografinin... solumda asılı duran formalarıma baktım, bir daha hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı, o an fark ettim. çok üzüldüm hocam, uyuyamadım, hastalığın etkisi, ilaçların ağırlığı bile vız geldi. başımı yastığa koyamadım.
şimdi mi; şimdi o inanamayışlarıma inanamıyorum hocam. meğer biz seni o kadar çok sevmişiz ki, biraz koruma içgüdüsü biraz da görmek istemeyişimizden, yaptığın yanlışları hiç görmemişiz, gördüklerimizi de önemsememişiz. biz senden kupa istemedik hocam, biz senden şampiyonluk istemedik. sen "demek galatasaray'ın 100. yılında teknik direktörlüğünü yapmak bize nasip değilmiş" derken boğazına bir şeyler düğümlenen bizdik. tarihi fark yediğin maçtan sonra stada gelip boğazımızı parçalayana kadar "imaparator fatih terim" diye bağıran da bizdik. kimse senin hakkında tek kötü kelime bile etmemişken "hocayı satanı bizde satarız " diye ortalığı inleten de bizdik.
ama sen, bildiğimiz sen değilmişsin hocam. birilerinin değil, yalnızca galatasaray'ın adamı olmanı bekleyen bizler senden çok şey istemişiz. sen "galatasaray'lı fatih yuvasına dönmüştür" dediğinde sevinçten gözleri yaşaran bizler, seni gözümüzde çok büyütmüşüz.
seni sevenleri üzdün hocam, seni sevenlere ihanet ettin...
ah be hocam...
