28
galatasaray sözlük ağlama duvarındaki entrylerini üzülerek okuduğum yazar arkadaşımız. geriye doğru dönüp bakınca da benzer sorunlardan bahsettiğini görüyorum. 17 senedir burada yazar olduğum için ve bu ruh haline yıllar yılı sıkıca sarıldığım için böyle çok entrymi okuyan ve benim yazmaya çalıştığım gibi bir entry ya da mesajı bana atan çok yazar olmuştur.
şu an ne yazsak çok da bir etki etmeyeceğini, belki bir kulağından girip diğerinden çıkacağını biliyorum. göz ucuyla okusa bile "ya beni durdurmak için böyle söylüyorlar" refleksinin ağır basacağına da eminim. anlattığı şeylerin bir kısmı gerçekten katlanması zor. o konuda bir şey söylemek yanlış olur.
ancak bu düşünce yapısına 15-20 sene saplı kalmış ve yeni yeni kurtulabilmenin mümkün olduğunu görüp kendini sıyırmaya başlamış bir kişi olarak verebileceğim tek tavsiye kendini bu kadar kapatmaması. moralini yüksek tut, çıkmadık candan ümit kesilmez gibi teselliler sunmayacağım. tek bildiğim, daha doğrusu tecrübe ederek belki de zorla gerçekliğine inandığım şey bu ruh halinden çıkmanın mümkün olduğu. ve bunun yolunun da öyle büyük mucizelere falan değil, sadece karar vermeye bağlı olduğu...
şu an ne yazsak çok da bir etki etmeyeceğini, belki bir kulağından girip diğerinden çıkacağını biliyorum. göz ucuyla okusa bile "ya beni durdurmak için böyle söylüyorlar" refleksinin ağır basacağına da eminim. anlattığı şeylerin bir kısmı gerçekten katlanması zor. o konuda bir şey söylemek yanlış olur.
ancak bu düşünce yapısına 15-20 sene saplı kalmış ve yeni yeni kurtulabilmenin mümkün olduğunu görüp kendini sıyırmaya başlamış bir kişi olarak verebileceğim tek tavsiye kendini bu kadar kapatmaması. moralini yüksek tut, çıkmadık candan ümit kesilmez gibi teselliler sunmayacağım. tek bildiğim, daha doğrusu tecrübe ederek belki de zorla gerçekliğine inandığım şey bu ruh halinden çıkmanın mümkün olduğu. ve bunun yolunun da öyle büyük mucizelere falan değil, sadece karar vermeye bağlı olduğu...
