682
1 yıl evvel bugün, genel satışta bulduğum biletle ali sami yen arena doğu tribün 216'dan takip ettiğim efsane maçtır.
gerginlikle sakinlik arasında olduğum bir maçtı. ligin bitmesine 1 hafta daha var ama bu maçı kazanan şampiyon olacak... çok yükseldiğim de oldu, susup oturduğum da... riad bajic'in golünden sonra, ortam da gerilmiş olmasına rağmen karalar bağlamadım mesela. muhtemelen bu tarz kötü son hafta sürprizlerini yaşamadığımız için olsa gerek...
beni kendime getiren ise anonsörümüz murat karpuz'un ikinci yarı başlarken yaptığı "sevgili galatasaraylılar, bu maç henüz bitmedi!" anonsuydu. öyle ki, sofiane feghouli de ikinci yarı başlar başlamaz harika bir rövaşata ile beraberliği yakalamamızı ve psikolojik üstünlüğü ele geçirmemizi sağlamıştı.
ardından gelen 10-15 dakika içerisinde defalarca sayılmayan goller, en sonunda henry onyekuru'nun geçerli olan ve bizi öne geçiren golünde ülkedeki bütün galatasaraylılar gibi bizim de cüneyt çakır'a "bunu da sayma! hadi bunu da sayma!" diye bağırışımız...* bazıları sevinemedi zaten "ulan bunu da saymazlar ha!" diye.
golden sonra son düdüğe kadar maç nasıl gitti, ne oldu, neredeyse hiç hatırlamıyorum. tek hatırladığım, bitime 5 dakika kala su almak için büfeye gitmemdi. halbuki televizyondan izlediğim normal maçta bile herhangi bir şey almak için mutfağa gitmem... herhalde maçın stresiyle alakalı bir durumdu. büfeci "son 8 su kaldı abi, al hadi hepsini sen" demişti. bende alıp tribündekilere ikram etmiştim.
son 1 dakika kala da bitiş anını ve kutlamaları videoya almak için telefonumu çıkarmıştım. bitiş düdüğü çaldığında her yer sarı-kırmızı konfetilerle dolmuş, hoparlörlerden barış manço'nun sarı çizmeli mehmet ağa parçası verilmişti.
sonra tüm takım, fatih terim, teknik ekip vs. sahaya inip tribünleri selâmlamışlardı yaklaşık 35-40 dakika daha statta kaldım. sonra diğer tribündeki arkadaşlarımla buluşup metroya gittim.
çok güzel bir gündü... hele ki ulu önder gazi mustafa kemal atatürk'ün kurtuluş mücadelesi'ni başlatmasının tam 100. yıl dönümünde şampiyon olmak çok anlamlıydı...
(bkz: tarihte bugün)
gerginlikle sakinlik arasında olduğum bir maçtı. ligin bitmesine 1 hafta daha var ama bu maçı kazanan şampiyon olacak... çok yükseldiğim de oldu, susup oturduğum da... riad bajic'in golünden sonra, ortam da gerilmiş olmasına rağmen karalar bağlamadım mesela. muhtemelen bu tarz kötü son hafta sürprizlerini yaşamadığımız için olsa gerek...
beni kendime getiren ise anonsörümüz murat karpuz'un ikinci yarı başlarken yaptığı "sevgili galatasaraylılar, bu maç henüz bitmedi!" anonsuydu. öyle ki, sofiane feghouli de ikinci yarı başlar başlamaz harika bir rövaşata ile beraberliği yakalamamızı ve psikolojik üstünlüğü ele geçirmemizi sağlamıştı.
ardından gelen 10-15 dakika içerisinde defalarca sayılmayan goller, en sonunda henry onyekuru'nun geçerli olan ve bizi öne geçiren golünde ülkedeki bütün galatasaraylılar gibi bizim de cüneyt çakır'a "bunu da sayma! hadi bunu da sayma!" diye bağırışımız...* bazıları sevinemedi zaten "ulan bunu da saymazlar ha!" diye.
golden sonra son düdüğe kadar maç nasıl gitti, ne oldu, neredeyse hiç hatırlamıyorum. tek hatırladığım, bitime 5 dakika kala su almak için büfeye gitmemdi. halbuki televizyondan izlediğim normal maçta bile herhangi bir şey almak için mutfağa gitmem... herhalde maçın stresiyle alakalı bir durumdu. büfeci "son 8 su kaldı abi, al hadi hepsini sen" demişti. bende alıp tribündekilere ikram etmiştim.
son 1 dakika kala da bitiş anını ve kutlamaları videoya almak için telefonumu çıkarmıştım. bitiş düdüğü çaldığında her yer sarı-kırmızı konfetilerle dolmuş, hoparlörlerden barış manço'nun sarı çizmeli mehmet ağa parçası verilmişti.
sonra tüm takım, fatih terim, teknik ekip vs. sahaya inip tribünleri selâmlamışlardı yaklaşık 35-40 dakika daha statta kaldım. sonra diğer tribündeki arkadaşlarımla buluşup metroya gittim.
çok güzel bir gündü... hele ki ulu önder gazi mustafa kemal atatürk'ün kurtuluş mücadelesi'ni başlatmasının tam 100. yıl dönümünde şampiyon olmak çok anlamlıydı...
(bkz: tarihte bugün)
