163
maçın oynandığı tarih ilkokul öğrencisi bir çocuk olduğum dönemlere denk geliyor.
o dönemde galatasaray'la ilgili bir şeyler izleyebilmek için, ana haber bülteninden sonra yayınlanan 3 dakikalık spor haberlerini beklerdik. gazeteyi alınca ilk spor sayfasını açar, galatasaray'la ilgili bütün haberleri hatmederdik. eve digiturk bağlatacak kadar zengin değildik, babamla kahveye gitmemiz de kırk yılda bir oluyordu. bu yüzden galatasaray'ın maçı bittikten sonra show tv bir an önce özeti versin diye televizyon başında dakikaları sayardık. maç pazar günü oynanmışsa özet biter bitmez yatmak zorunda kalırdık. fakat cuma veya cumartesi maçıysa özetten sonra yayınlanan tartışmalı pozisyonları da izleyebiliyorduk, çünkü ertesi gün okul yoktu. internetimiz yoktu, zaten ama internetten maç veya özetleri izlemek diye bir şey de yoktu. bu maçtan iki yıl sonra internet bağlattığımızda ilk girdiğim site galatasaray.org olmuştu, ümit karan'ın malatyaspor'a attığı golün 10 saniyelik görüntüsünü indirmem yaklaşık bir saatimi almıştı. videoyu indirdikten sonra belki 50 defa başa sarıp sarıp izlemiştim.
her neyse konudan sapmayayım. bu maçın skorunu bilmeme rağmen show tv'de özetinin yayınlanmasını beklemiş ve bütün golleri sonuna kadar izlemiştim. annem çok kızmıştı, "yenildiğiniz maçın özetini izlemek için niye uykusuz kalıyorsun" diye. halbuki mesele yenmek veya yenilmek değildi. mesele galatasaray'ı izleyebilmekti. oyuncuları görebilmekti. attıkları golleri ezberleyip hayalinde tekrar tekrar oynatabilmekti. fabio pinto'nun kaç numaralı formayı giydiğini, christian'ın adının nasıl yazıldığını öğrenip okulda hava atabilmekti. futboldaki mevkilerden anladığım tek şey "bir tane kaleci var, bir-iki tane golcü var, bir de geriye kalan oyuncular var" olsa da, ölümüne sevdiğim bu takımı izleyebildiğim her saniye gözümü kırpmadan izleyebilmekti.
bu yüzden fenerliler ne zaman bu maçtan bahsetse en ufak bir öfke veya üzüntü hissetmem. o eski masum zamanları hatırlayıp duygulanırım sadece. ben galatasaray'ı 6-0 yenildiği maçta sevmişim lan. para biriktirip galatasaray dergisi aldığım zaman vedat inceefe'nin röportajını bile satır satır okumuşum. istanbul'a gittiğim zaman galatasaray store'dan alışveriş yaptıktan sonra, sırf üstünde galatasaray arması var diye poşetleri katlayıp yıllarca saklamışım. bir maçta 6-0 değil 16-0 yenilse kaç yazar ki?
o dönemde galatasaray'la ilgili bir şeyler izleyebilmek için, ana haber bülteninden sonra yayınlanan 3 dakikalık spor haberlerini beklerdik. gazeteyi alınca ilk spor sayfasını açar, galatasaray'la ilgili bütün haberleri hatmederdik. eve digiturk bağlatacak kadar zengin değildik, babamla kahveye gitmemiz de kırk yılda bir oluyordu. bu yüzden galatasaray'ın maçı bittikten sonra show tv bir an önce özeti versin diye televizyon başında dakikaları sayardık. maç pazar günü oynanmışsa özet biter bitmez yatmak zorunda kalırdık. fakat cuma veya cumartesi maçıysa özetten sonra yayınlanan tartışmalı pozisyonları da izleyebiliyorduk, çünkü ertesi gün okul yoktu. internetimiz yoktu, zaten ama internetten maç veya özetleri izlemek diye bir şey de yoktu. bu maçtan iki yıl sonra internet bağlattığımızda ilk girdiğim site galatasaray.org olmuştu, ümit karan'ın malatyaspor'a attığı golün 10 saniyelik görüntüsünü indirmem yaklaşık bir saatimi almıştı. videoyu indirdikten sonra belki 50 defa başa sarıp sarıp izlemiştim.
her neyse konudan sapmayayım. bu maçın skorunu bilmeme rağmen show tv'de özetinin yayınlanmasını beklemiş ve bütün golleri sonuna kadar izlemiştim. annem çok kızmıştı, "yenildiğiniz maçın özetini izlemek için niye uykusuz kalıyorsun" diye. halbuki mesele yenmek veya yenilmek değildi. mesele galatasaray'ı izleyebilmekti. oyuncuları görebilmekti. attıkları golleri ezberleyip hayalinde tekrar tekrar oynatabilmekti. fabio pinto'nun kaç numaralı formayı giydiğini, christian'ın adının nasıl yazıldığını öğrenip okulda hava atabilmekti. futboldaki mevkilerden anladığım tek şey "bir tane kaleci var, bir-iki tane golcü var, bir de geriye kalan oyuncular var" olsa da, ölümüne sevdiğim bu takımı izleyebildiğim her saniye gözümü kırpmadan izleyebilmekti.
bu yüzden fenerliler ne zaman bu maçtan bahsetse en ufak bir öfke veya üzüntü hissetmem. o eski masum zamanları hatırlayıp duygulanırım sadece. ben galatasaray'ı 6-0 yenildiği maçta sevmişim lan. para biriktirip galatasaray dergisi aldığım zaman vedat inceefe'nin röportajını bile satır satır okumuşum. istanbul'a gittiğim zaman galatasaray store'dan alışveriş yaptıktan sonra, sırf üstünde galatasaray arması var diye poşetleri katlayıp yıllarca saklamışım. bir maçta 6-0 değil 16-0 yenilse kaç yazar ki?
