42
kendimi bildim bileli galatasaray'lıyım, bizim aile galatasaray'lıdır. ancak size şu hikayeden bahsedeceğim.
tarih 17 mayıs 2000 uefa kupası final maçı galatasaray ve arsenal arasında oynanıyor. o akşam ı anlatayım.
92 mart doğumluyum yani 8 yaşıma girmişim heralde. ilk okul 2. sınıfa gidiyorum çok net olmamakla birlikte akşamki maçı beklediğimi hatırlıyorum. galatasaray arsenal maçı.
bizim ozamanlar oturma odasında tv vardı. babam galatasaray'lı olmasına ramen sabah okul var diye beni geç uyutmazdı. yani maçı izleme uyu sabah okulun var. tabi çocukluk aklı ve galatasaray'a ilgili olduğum için hem babam kızmasın hemde maçı izleyebileyim diye kendi odamda değil de oturma odasına uyuyacağımı söylemiştim. yok ses olur uyuyamazsın falan derken, kabul gördü anne tarafından :)
o akşam tv de maç açık yasin * yatağın içinde uyuyormuş numarası yaparaktan maçı seyrettiğimi biliyorum. tabi babam anlıyordu ama bir şey demiyordu. thierry henry'nin kafa vuruşunu cláudio taffarelimizin kurtarışını özellikle penaltıları falan net hatırlıyorum. babam kızardı benim küçükken geç uyumama. yatağın içinde dayanamayıp ara ara uyuyup uyandığımı hatırlıyorum seslere * yalnız maçtan sonra nasıl sevindik ne kadar coştuk onu hatırlamıyorum babam bağırıyordu ben ne yapıyordum hatırlamıyorum :)
not : bu benim galatasaray'lı olma hikayem değildir. bu benim galatasaray'la ilgili hatırladığım ilk hikayedir. çok ta güzel bir anıdır benim için.
o günü o akşamın her şeyini dün gibi hatırlamıyorum yaşım dolasıyla ancak galatasaray'için böyle bir şey yapmışım iyi ki yapmışım o yaşta da olsa insan gerçekten sevdiği için çare, çözüm üretebiliyor. aslan galatasaray'ım benim.
tarih 17 mayıs 2000 uefa kupası final maçı galatasaray ve arsenal arasında oynanıyor. o akşam ı anlatayım.
92 mart doğumluyum yani 8 yaşıma girmişim heralde. ilk okul 2. sınıfa gidiyorum çok net olmamakla birlikte akşamki maçı beklediğimi hatırlıyorum. galatasaray arsenal maçı.
bizim ozamanlar oturma odasında tv vardı. babam galatasaray'lı olmasına ramen sabah okul var diye beni geç uyutmazdı. yani maçı izleme uyu sabah okulun var. tabi çocukluk aklı ve galatasaray'a ilgili olduğum için hem babam kızmasın hemde maçı izleyebileyim diye kendi odamda değil de oturma odasına uyuyacağımı söylemiştim. yok ses olur uyuyamazsın falan derken, kabul gördü anne tarafından :)
o akşam tv de maç açık yasin * yatağın içinde uyuyormuş numarası yaparaktan maçı seyrettiğimi biliyorum. tabi babam anlıyordu ama bir şey demiyordu. thierry henry'nin kafa vuruşunu cláudio taffarelimizin kurtarışını özellikle penaltıları falan net hatırlıyorum. babam kızardı benim küçükken geç uyumama. yatağın içinde dayanamayıp ara ara uyuyup uyandığımı hatırlıyorum seslere * yalnız maçtan sonra nasıl sevindik ne kadar coştuk onu hatırlamıyorum babam bağırıyordu ben ne yapıyordum hatırlamıyorum :)
not : bu benim galatasaray'lı olma hikayem değildir. bu benim galatasaray'la ilgili hatırladığım ilk hikayedir. çok ta güzel bir anıdır benim için.
o günü o akşamın her şeyini dün gibi hatırlamıyorum yaşım dolasıyla ancak galatasaray'için böyle bir şey yapmışım iyi ki yapmışım o yaşta da olsa insan gerçekten sevdiği için çare, çözüm üretebiliyor. aslan galatasaray'ım benim.
