500
eğri oturup doğru konuşmak gerekirse türkiye'deki bütün sporun lokomotifi olan derbi.
galatasaray ve fenerbahçe olmasa türkiye'de futbolla yatıp kalkan insan nüfusu aşağı yukarı 5'te 1'e inerdi. sabahtan akşama, çoğu zaman bir kare futbol sahası görüntüsü olmadan futbol konuşulan ulusal kanallar var olamazdı. yeri geldiğinde bir milletvekilinin kaçırılması gibi absürd bir olayı bile gölgede bırakacak kadar bir gündem oluşturamazdı.
en aykırı görünen, avrupa futbolu falan konuşan, taktik analizlerine bayıldığımız adamların bile tamamı galatasaray fenerbahçe derbisi var olduğu için varlar. hiç konuşmasalar ya da kullanmasalar bile onların bir şekilde futbolla bu derece ilgilenebiliyor olmasının sebebi galatasaray fenerbahçe derbisinin toplumda yarattığı davranış biçimleri.
bu nüfus azalmasına paralel olarak diğer branşlarla ilgilenen insan sayısında da azalma olurdu. basketbol ve voleybolda aynı başarılar olmasa bile yakın bir seviye yine sağlanırdı. ama toplumda maça gitmek bu kadar kabullenilmiş bir olay olmasa mesela vakıfbank'ın bir maçında tribünleri genç kızlar doldurmazdı.
bunu da sağlayan temel faktör galatasaray fenerbahçe derbisinin yarattığı kitlenin toplumda sayıca kapladığı hacim.
bu hiç sağlıklı bir büyüklük değil. ve her geçen yıl artan bir dozajda bu büyüklüğün getirdiği problemlerle uğraşıyoruz. her geçen yıl hatta her geçen gün akıldan daha fazla uzaklaşılan bir manyaklığın içinde savruluyoruz.
galatasaray ve fenerbahçe arasındaki rekabet, köklerinden uzaklaşalı çok oldu.
galatasaray ve fenerbahçe arasındaki rekabet; osmanlı'nın son zamanlarında türklere yasak olan istanbul ligi'ne bir şekilde girmeye çalışıp yakalanan kadıköy'lü gençler ile galatasaray lisesi'nden bir takım kurup ilk seferde lige girmeyi başaran gençlerin arasındadır.
galatasaray ve fenerbahçe arasındaki rekabet; kalamış'ta yan yana kayıkhanelerden kayıkları çıkarıp aynı koyda antrenman yapan kürekçiler arasındadır.
galatasaray ve fenerbahçe arasındaki rekabet; galatasaray'ın su topu takımına girmenin istanbul içinde genç çocuklar için hava atılacak bir unsur olmasına karşılık anadolu yakasında bir alternatifin yaratılmaya çalışılmasıdır.
galatasaray ve fenerbahçe arasındaki rekabet; kasımpaşa'da teşkilatlanmış bir kalabalık ile tarlabaşı'nın arka sokaklarında az ama öz durmayı başaranlar arasındadır.
rekabetin gerçekliği buralarda aslında.
galatasaray-fenerbahçe rekabetinin özü budur. aslında istanbul gibi dünyanın en kıymetli görülen şehirlerinden birinin iki yakasına sirayet etmiş büyük bir rekabettir.
ancak bugün gelinen noktada gerçeklikten uzaklaşmış, post modern, post truth hatta ütopya bir duruma gelmiştir. türkiye'nin hatta dünyanın dört bir tarafında bugün galatasaray fenerbahçe kavgasından birbirine silah çekecek kadar gözü dönebilecek binlerce insan var. bu binlerce insan arasında bile net bir ayrım yok. bu binlerce insana bile tek tek sorulsa, "babadan gördük" ya da "amcam galatasaraylı yaptı" gibi jenerik cevaplar dışında bir şey alınamaz.
karı koca bu rekabetin iki tarafında olabiliyor. aileler içinde, aynı çevrede yaşayanlar içinde, kısacası hiçbir yerde bariz bir eğilim bile oluşamıyor. çünkü ortada somut bir ayrım yok...
ancak bu rekabet her gün her saat harlanmaya devam ediyor. çoğu zaman ortada sportif bir olay yokken bile harlanıyor. gerçeklik her geçen dakika biraz daha uzaklaşarak el sallamaya devam ediyor. durmadan konuştuğumuz, içinde olduğumuz, bizi öfkelendiren ya da uykularımızı kaçıran şeylerin hangisi sportif bir durumla alakalı?
bugün en "saha içini" düşünen adamın bile temel motivasyonu dalga geçilmemek.
hayatında beyoğlunu görmemiş, kalamış'ta bulunmamış, kadıköy'de bir yürümemiş ama hayatını bu rekabete göre senkronize etmeyi geçtim karşısındakinin canını yakacak hatta alacak kadar kendini adamış binlerce insan...
bu rekabet üzerinden şekillenen bir spor kültürü, spor yönetimi, spor sistemi ve en nihayetinde spor ekonomisi...
ondan sonra deveye diyorlar boynun neden eğri...
galatasaray ve fenerbahçe olmasa türkiye'de futbolla yatıp kalkan insan nüfusu aşağı yukarı 5'te 1'e inerdi. sabahtan akşama, çoğu zaman bir kare futbol sahası görüntüsü olmadan futbol konuşulan ulusal kanallar var olamazdı. yeri geldiğinde bir milletvekilinin kaçırılması gibi absürd bir olayı bile gölgede bırakacak kadar bir gündem oluşturamazdı.
en aykırı görünen, avrupa futbolu falan konuşan, taktik analizlerine bayıldığımız adamların bile tamamı galatasaray fenerbahçe derbisi var olduğu için varlar. hiç konuşmasalar ya da kullanmasalar bile onların bir şekilde futbolla bu derece ilgilenebiliyor olmasının sebebi galatasaray fenerbahçe derbisinin toplumda yarattığı davranış biçimleri.
bu nüfus azalmasına paralel olarak diğer branşlarla ilgilenen insan sayısında da azalma olurdu. basketbol ve voleybolda aynı başarılar olmasa bile yakın bir seviye yine sağlanırdı. ama toplumda maça gitmek bu kadar kabullenilmiş bir olay olmasa mesela vakıfbank'ın bir maçında tribünleri genç kızlar doldurmazdı.
bunu da sağlayan temel faktör galatasaray fenerbahçe derbisinin yarattığı kitlenin toplumda sayıca kapladığı hacim.
bu hiç sağlıklı bir büyüklük değil. ve her geçen yıl artan bir dozajda bu büyüklüğün getirdiği problemlerle uğraşıyoruz. her geçen yıl hatta her geçen gün akıldan daha fazla uzaklaşılan bir manyaklığın içinde savruluyoruz.
galatasaray ve fenerbahçe arasındaki rekabet, köklerinden uzaklaşalı çok oldu.
galatasaray ve fenerbahçe arasındaki rekabet; osmanlı'nın son zamanlarında türklere yasak olan istanbul ligi'ne bir şekilde girmeye çalışıp yakalanan kadıköy'lü gençler ile galatasaray lisesi'nden bir takım kurup ilk seferde lige girmeyi başaran gençlerin arasındadır.
galatasaray ve fenerbahçe arasındaki rekabet; kalamış'ta yan yana kayıkhanelerden kayıkları çıkarıp aynı koyda antrenman yapan kürekçiler arasındadır.
galatasaray ve fenerbahçe arasındaki rekabet; galatasaray'ın su topu takımına girmenin istanbul içinde genç çocuklar için hava atılacak bir unsur olmasına karşılık anadolu yakasında bir alternatifin yaratılmaya çalışılmasıdır.
galatasaray ve fenerbahçe arasındaki rekabet; kasımpaşa'da teşkilatlanmış bir kalabalık ile tarlabaşı'nın arka sokaklarında az ama öz durmayı başaranlar arasındadır.
rekabetin gerçekliği buralarda aslında.
galatasaray-fenerbahçe rekabetinin özü budur. aslında istanbul gibi dünyanın en kıymetli görülen şehirlerinden birinin iki yakasına sirayet etmiş büyük bir rekabettir.
ancak bugün gelinen noktada gerçeklikten uzaklaşmış, post modern, post truth hatta ütopya bir duruma gelmiştir. türkiye'nin hatta dünyanın dört bir tarafında bugün galatasaray fenerbahçe kavgasından birbirine silah çekecek kadar gözü dönebilecek binlerce insan var. bu binlerce insan arasında bile net bir ayrım yok. bu binlerce insana bile tek tek sorulsa, "babadan gördük" ya da "amcam galatasaraylı yaptı" gibi jenerik cevaplar dışında bir şey alınamaz.
karı koca bu rekabetin iki tarafında olabiliyor. aileler içinde, aynı çevrede yaşayanlar içinde, kısacası hiçbir yerde bariz bir eğilim bile oluşamıyor. çünkü ortada somut bir ayrım yok...
ancak bu rekabet her gün her saat harlanmaya devam ediyor. çoğu zaman ortada sportif bir olay yokken bile harlanıyor. gerçeklik her geçen dakika biraz daha uzaklaşarak el sallamaya devam ediyor. durmadan konuştuğumuz, içinde olduğumuz, bizi öfkelendiren ya da uykularımızı kaçıran şeylerin hangisi sportif bir durumla alakalı?
bugün en "saha içini" düşünen adamın bile temel motivasyonu dalga geçilmemek.
hayatında beyoğlunu görmemiş, kalamış'ta bulunmamış, kadıköy'de bir yürümemiş ama hayatını bu rekabete göre senkronize etmeyi geçtim karşısındakinin canını yakacak hatta alacak kadar kendini adamış binlerce insan...
bu rekabet üzerinden şekillenen bir spor kültürü, spor yönetimi, spor sistemi ve en nihayetinde spor ekonomisi...
ondan sonra deveye diyorlar boynun neden eğri...
