mahallede futbol oynayan çocuk kalmaması

her yer "güvenlikli site", " yaşam merkezleri" oldu. eskiden top koşturduğumuz, neredeyse ayda bir ayakkabı değiştirmemize neden olan taşlı topraklı sahalarımız kalmadı artık. üstlerine rezidanslar kuruldu.

şimdiki çocuklar bilgisayar başında "tibia" oynuyorlar, internet kafeden çıkmıyorlar.

şimdi hatırlıyorum da, mahalle maçlarımız ne güzeldi bizim. performansımızı artırmak için denediğimiz onca yol vardı.

(bkz: oğlum tanju futbolcuyken maçtan önce zeytin yermiş, siyah ama)