457
kahramanlarımdan biri daha emekli oldu. 14-15 yaşlarında tenis oynuyor ve bu olağanüstü adamların muazzam maçlarını izliyordum. ben tenis oynamayı bıraktım şu an elime raketi alsam bir şey yapamam bu adamlar bırakmadı ve beni büyülemeye devam etti. insan bedenini aşkla zorlamayı gösterdiler. ekselansları ise beni her zaman mahveden oldu. mükemmel olmadığını biliyordum. dokunulmaz olmadığını da... ama öyle bir şekilde dev kalabildi ki her düştüğünde çok kötü hissettim. gerçek bir kahramanımdı ve 41 yaşında emekli oldu. hem de son anında da bütün bedenini ortaya koyarak. sözde bir jubile maçında en büyük 2 rakibinden 1 (aslında tarihsel olarak en büyük rakibi) ile birlikte. bu büyüklüğe saygıdan rakipleri her şeylerini ortaya koyuyor. ne hissetmem gerektiğini bilmiyorum. özlüyordum ekselanslarını ve özlemeye devam edeceğim.
insan şunu düşünmeden edemiyor. tenisi sadece izlememek için biraz oynayayım kortta öğreneyim demek yerine gerçek bir tenisçi olup son maçında ekselanslarının karşısına çıkan ben olsaydım ne yapardım diye. her halde ekselanslarının nefesi kesilinceye kadar sarılıp teşekkür ederdim sadece.
insan şunu düşünmeden edemiyor. tenisi sadece izlememek için biraz oynayayım kortta öğreneyim demek yerine gerçek bir tenisçi olup son maçında ekselanslarının karşısına çıkan ben olsaydım ne yapardım diye. her halde ekselanslarının nefesi kesilinceye kadar sarılıp teşekkür ederdim sadece.
