5
türkiye’deki çoğunluğa baktığınızda doğru sayılabilecek ancak özünde yanlış önerme.
fanatizm güzel şeydir. vandalizm ve barbarlık ile karıştırmamak gerekir. bir armaya tutkuyla bağlanıp, başarılarda ve başarısızlıklarda aşırı sevinip üzülmeyi içerir. bu yoğun duygular da hayatınızdaki renkleri daha canlı hale getirir.
asıl can alıcı nokta ise bu duyguları nasıl yaşadığınız, dışarı nasıl vurduğunuzdur. bu duygularla etrafına zarar veren, his yoğunluğunu kolaylıkla nefrete eviren insanlar, fanatizminden dolayı değil karakterindeki ilkellikten dolayı bunu yaparlar.
“abi deplasmana gelen taraftarı sopalarla döver ama normal hayatta melek gibi insandır yere çöp bile atmaz” diyebileceğimiz tek bir insan evladı dahi yok. yani bugün güya fanatik olduğu için kavga çıkaran adam, yarın trafikte bir anda ufak bir tartışmadan ötürü arabanızın üzerinde tepinebilir. futbol sadece o adamın hayatının geneline yapabileceği barbarlığı rasyonalize edebileceği tek eksen.
galatasaray yüzünden gözüme günlerce uyku girmeyebiliyor ya da güzel bir zaferin ardındaki sabahlar içimdeki sevinç bitmek tükenmek bilmeden beni hayata bağlayabiliyor. ya da rakip takım taraftarlarının ya da kulübün yaptığı bir saçmalığa dişlerimi ağrıtacak kadar kendimi sıkıp sinirlenebiliyorum. ama bunlar yüzünden tek bir fenerlinin (eğer başka birine kasten zarar vermediyse) kılını zarar gelsin istemem.
bununla anlamını bilmedikleri “hümanizm” kelimesiyle dalga geçenler olacaktır ama insan olmak asgari düzeyde zaten bunu gerektirir.
özetle, sonuna kadar fanatik ol, sonuna kadar insan ol…
fanatizm güzel şeydir. vandalizm ve barbarlık ile karıştırmamak gerekir. bir armaya tutkuyla bağlanıp, başarılarda ve başarısızlıklarda aşırı sevinip üzülmeyi içerir. bu yoğun duygular da hayatınızdaki renkleri daha canlı hale getirir.
asıl can alıcı nokta ise bu duyguları nasıl yaşadığınız, dışarı nasıl vurduğunuzdur. bu duygularla etrafına zarar veren, his yoğunluğunu kolaylıkla nefrete eviren insanlar, fanatizminden dolayı değil karakterindeki ilkellikten dolayı bunu yaparlar.
“abi deplasmana gelen taraftarı sopalarla döver ama normal hayatta melek gibi insandır yere çöp bile atmaz” diyebileceğimiz tek bir insan evladı dahi yok. yani bugün güya fanatik olduğu için kavga çıkaran adam, yarın trafikte bir anda ufak bir tartışmadan ötürü arabanızın üzerinde tepinebilir. futbol sadece o adamın hayatının geneline yapabileceği barbarlığı rasyonalize edebileceği tek eksen.
galatasaray yüzünden gözüme günlerce uyku girmeyebiliyor ya da güzel bir zaferin ardındaki sabahlar içimdeki sevinç bitmek tükenmek bilmeden beni hayata bağlayabiliyor. ya da rakip takım taraftarlarının ya da kulübün yaptığı bir saçmalığa dişlerimi ağrıtacak kadar kendimi sıkıp sinirlenebiliyorum. ama bunlar yüzünden tek bir fenerlinin (eğer başka birine kasten zarar vermediyse) kılını zarar gelsin istemem.
bununla anlamını bilmedikleri “hümanizm” kelimesiyle dalga geçenler olacaktır ama insan olmak asgari düzeyde zaten bunu gerektirir.
özetle, sonuna kadar fanatik ol, sonuna kadar insan ol…
