36
o zaman küçük bir çocuktum ve babam elimden tutup bir arkadaşının tatlıcısına götürürdü beni maç izlemeye. bu şampiyonluk orada geldi. 2 farklı televizyonda, birinde bizim maçımız* ve diğerinde fener’in psikolojisini bozan efsane denizli maçı*. bizim maç bittikten sonra kulaklar fener maçındaydı, 89’da gol sesiyle ortalık yıkılırken ben de yıkılmıştım. bunca insan denizlili olamazdı ve onların golüne sevinecek değildi ya? ilk dediğim doğruymuş, denizlili değil ama araya sıvışıp o maçı izleyen galatasaraylılarmış. nasıl sevinmiştim anlatamam, sonrası efsane 16 dakikalık bekleyiş. bitmemişti bir türlü. her şey sona erdiğinde, şampiyonluk geldiğinde, neden bilmiyorum istiklal marşını okumuştuk ve gözyaşlarına boğulmuştum. o günü hiç unutmayacağım.
