27
bu maçın son yarım saatini izlemek için kahveye gitmiştim. mekana girdikten 10 dakika sonra yusuf un soğukkanlılıkla pası mustafa nın mükemmel bindirmesi ile gelen gol sezon boyunca olanların sonucu olarak sevince dönüştü kahvehanedeki herkes ayağa kalktı zaten az sayıda olan fenerlilerin bazıları sinirden mekanı terketti. tuncay ın golüyle 1-1 olunca kahvedeki az sayı da fenerli seviniyordu(!) son 10 dakikasına heyecandan bakamadım dışarı çıktım. kahvehaneden 5 dakikada eve gittim boş odada bekledim içimden acaba yine fener son dakikada yine atarmı sorusu geldi? sonra annem diğer odadan beni çağırdı -- gel gel şampiyon galatasaray-- yazıyor dedi. o an tüm stresim mutluluk gözyaşlarıma dönüşmüştü. kuşlar o sene çoğu karşılaşmada yaptığı son dakika gollerini bu son maçta yapamamıştı.
(bkz: elle kolla değil bilekle, parayla pulla değil yürekle)
(bkz: elle kolla değil bilekle, parayla pulla değil yürekle)
