139
çocukluğuma dair en mutlu anlardan biri. yine aynı sene içerisinde önce fatih fener'e gidince, ikincisi de gözümde dokunulmaz olan jardel'e kadıköy'de ana avrat sövüldüğünü duyunca hayatın o kadar da toz pembe olmadığını anlamıştım.
