uefa şampiyonlar ligi

çocukluğumdan, en azından galatasaray adına içimde kalan en büyük ukdedir. ertem şenerler, emre tilevler yoktu o zaman. sabri ugan bile aklı başında bir spiker olarak sayılabilirdi. ön elemede b36 torshavn çıktığında "bu ne biçim isim" diye dalga geçemediğimiz yıllardı. çoğu maçta attığımız kornerleri gol kazanmışız gibi anlatırdı spikerler. her sezona "avrupa kupası" hedefiyle başlayacak kadar yüzsüz değildi kulüpler. olur da bir galibiyet alsa bir takımımız cümbür cemaat sokaklara dökülünürdü. silah seslerine uyanır galip geldiğimizi anlardım. star'ın logosu bile kırmızı değil maviydi o zamanlar. coşkun sabah elinde uduyla çıkar, "le le le mahsun" alem buysa kral cimbom der, bir dönemin unutulmazlarından grup laçin bile kendi çapında galatasaray'a destek verirdi * *. o zamanlar hd'ler, çanaklar, uydular, plazmalar, bilmemneler yoktu. bazen görüntü ile ses birbirini tutmazdı, çoğu avrupa deplasmanı telefon aracılığıyla anlatılırdı. sesin telefondan gelmesi bile ayrı bir heyecan yaratırdı.

hiçbirini izleyemedim tabi. akşam sekiz buçuk, dokuz dedi mi salya sümük postalarlardı salondan. sabah erkenden uyanır, sabah haberlerinden önceki spor bültenlerini izlerdim. şanslıysam galibiyetin en azından gollerini izleyebilirdim. yıllar öyle geldi geçti. babamlar erkenden yatırmaya devam etti, bizimkiler de destan yazmaya. "gün gelecek" oturup sabaha kadar izliycem diye diye sabrettim. "gün geldi", üniversiteyi yarıladık yarım yamalak da olsa. uyuduğum uyandığım vakit, sabahım akşamım belli değil. ama o galatasaray yok ortalıkta...