takımınız ligin 10. sırasında bile olsa heyecanından bir şey kaybettirmeyen o birkaç saniyelik zaman dilimi. güneşli ise gözler kısılır, baktınız olmuyor iki elle ovuşturulur yine bakılır. yağmurlu ise eğilerek seyredilir ama illaki o birkaç saniye yaşanır konuşmadan.
29
heyecanın en üst noktasıdır görüldüğü an kalp ritmi hızlanır tribünlere göz gezdirilir, tüyler diken diken olur.
30
gittiğim her maç yaşadığım, o muhteşem hisse sebep olan durum. gerçekten anlatılmaz, yaşanır. insanın içine huzur doluyor.
sadece bende olduğunu sandığım burada yazılanları okuyunca yalnız olmadığım için sevindiğim andır zira düşünmeye başlamıştım artık noluyo diye...öyle bir andır ki maçın niteliği ne olursa olsun ister san marino 5. küme 3. grup takımıyla oyna ister fenerbahçe ister uefa yarı finali aynı heyecanı verir o turnikelerden geçince bir koşma dürtüsü tüylerde bi diklenme hevesi polis kontrolüne koşarak girme acele etsinler diye. için içe sığmaması...kimseyi hiçbirşeyi gördüğünde bu kadar heyecanlanmayacağını bildiğin an. üstelik 2 haftada bir yaşadığın halde... öyle birşeydir ki stada yaklaştığında senden önce tribünde oturanları görünce onları kıskanır sinirlenirsin benden önce o çimleri gördüler diye ve hepten hızlanırsın...ben öyle yaparım yani.
kalplerin atisinin hizlandigi, icerde kimil kimil bir seylerin oldugu andir.
40
futbolcu versiyonunun yaşanabileceği yerlerden bir taneside ankara'da sporland halı sahasıdır. merdivenlerden çıkarken ayakkabıların çıkardığı ses, merdivenlerin sonunda halı sahanın görünmesi sizi gaza getirir, başka bir edayla sahaya ayak basarsınız.
41
90 dakikalığına başka bi dünyaya girerken attığınız ilk adımdır.
42
alemin kralını karşılamaktır.
43
ilk olarak 14 mart 2010 galatasaray ankaragucu macinda yaşadığım an. sırf bunun için, bu anı tek başıma yaşamak için, koşa koşa çıktım merdivenleri. çok garipdir ki hiç heyecan hissetmedim. sadece bir huzur doldu içime. hani evinizin kapısını açarsınız, içeri girer, şöyle bir etrafa bakar da "evim güzel evim" diye geçirirsiniz ya aklınızdan, işte o an ne hissediyorsam aynısını hissettim merdivenden çıkıp ali sami yen'in çimlerini ilk gördüğüm anda. hiç yabancılık çekmedim.
44
sizi her defasında, her görüşünüzde aynı şekilde heyecanlandıran bir şey var mı hayatınızda? ve yıllarca hiç bitmeden böyle devam ediyor mu? ali sami yen böyle bir şey idi. merdivenleriyle, merdivenlerinden çıkıp çim sahasını gördüğünüz o ilk an ile... bütünüyle.
gecen hafta besiktas macindan once, tam bir bucuk yilin ardindan nihayet tekrar ali sami yenime kavuşarak her şeye rağmen deliler gibi sevdiğimi bana hatırlatan andır
47
ilk kez maça giden bir insanı muazzam büyüleyen olaydır.
not: alsantepede bunu yaşamak için can atıyorum.
edit: hatta o anı kameramla kaydedicem. edit2: ali sami yen'de bunu yapmamıştım, gençler birliği maçında onu da yapmalıyım.*