bazılarının unutulmaz olması için arkasında mutluluklar bırakması gerekmez. bu kişi futbolcuysa eğer başarılar, kupalar, muhteşem istatistiklere lüzum gelmez benim için. uğruna döktüğüm gözyaşlarımdır bazen o kişileri unutulmaz yapan. bazı kişilerin temcit pilavı gibi sürekli ortaya attığı gülüşüdür kimi zaman. güvendir. her zaman bilmektir yanlış bir şey yapmayacağını. sakatlık raporlarını okurken dua etmektir kimi zaman. ama sahada olduğunda herkesten çok koşacağına, o formanın hakkını vereceğine emin olmaktır. kimi zaman bordeux kalesine 30 metreden unutulmaz golünü atarken, kimi zaman sabri’yi hakeme karşı savunurken. başka bir seferinde gol sevincini yaşarken. turuncu formadır. kayseri’ye karşı kazanılan süper kupada kutsal formamızla ilk saniyesinde gol atmasıdır. hasan şaş’a sarılmasıdır. gol sevinçleridir, ilk koşanın o olmasıdır. bordeux maçında sabrinin 90+da gelen golünde sabri’yi kovalamasıdır. emre aşık’ın kırmızı kartından sonra defansa ben geçerim hocam demesidir. ertesi maçta hamburg maçında stoper oynamasıdır, aynı maçın sonunda elenince sahada yığılıp kalmasıdır. 90.dakika oyuna alınınca maçtan sonra çıkıp hocanın tercihidir demesidir, şikayet etmemesidir. hiçbir zaman küsmemesidir. takımdaki birçok kazmadan daha az maaş almasıdır sırf sevdiği klüpte oynamak için. futbol dünyasında nadir bulunan mantıklı insanlardan biri olmasındır belki kim bilir. kewell from galatasaray’dır çoğu zaman.
3 seneyi arkamızda bıraktık. kendi adıma 2 senesi kalacak mı stresi ile geçen. 18 temmuz 2010 tarihinde sözleşme uzatıldığını öğrendim. 14 mayıs 2006’da şampiyonluğu beklerken olduğum arabada, hatta aynı yerde otururken. aynı yerden aynı yere giderken. tesadüf değil benim için bu. aklıma geldikçe üzülme sebebim.
yolun sonuna geldik. ayrılmamız gerek ama sinmiyor içime. eksik bir şeyler var. gelişine bile karşıydım diyenler varmış, enteresan. gidişine sonuna kadar karşıyım ben kim ne derse desin. aklım gitmesi daha iyi olacak derken bile. arkasından bütün söylenenlere rağmen. nankörlük kötü şeymiş vesselam onu da öğrenmiş oldum tekrardan sayesinde. 14 mayıs gençlerbirliği galatasaray maçında kendi adıma vedamı ettim. son golünü attı, tribün son kez adını haykırdı belki de. konyaspor maçının seyircisiz olmasına en çok kewell konusunda üzüldüm. taraftar gerçek vedayı edemedi ona. son kez inleyemedi ali sami yen stadımız daddy cool’la beraber. ama gençlerbirliği maçında tezahuratlarla terk etti sahayı. son kez öyle vedalaştı tribünüyle. az da olsa bir teselli bu.
gitsin diyenlerin argümanı gülüşüyle, yakışıklılığıyla bir kişi takımda kalamaz. kim söyledi ki o adamın takımda kalmasını istememin sebebinin gülüşü duruşu olduğunu. takımın en çok gol atan 2. futbolcusu sakatlığı nedeniyle maçları kaçırmış olmasına rağmen. en azından sakatlık dönüşünde kilo vermesini beklemedik, kaptanımızı beklediğimiz gibi. hocasını satmasına, kameralar önünde boyundan büyük laflar etmesine şahit olmadık.
güzel ayrılıyoruz kendisiyle. taraftarın çoğunluğunun içi acıyor, yüreği sızlıyor belki ama sevdiğimiz birisi olarak çıkarıyor formasını. korkum ona olan sevgi ya eksilirseydi geçen yıl. bu sene yaşananları, yazılanları şaşkınlıkla takip ettim kendisi hakkında. eğer kalırsa gelecek sene neler yazılabileceğini düşünmek bile istemiyorum. sezon başında bu sene, son sene hazır ol, sene sonu üzülme diye telkin etmeye çalıştım kendimi ama yapamadım. üzülüyorum ama onun açısından mutluyum. istediği gibi ayrılıyor taraftarından, ıslıklanmadan küfür yemeden. allahtan sözlükleri filan okuyamıyor da mutlu gidiyor buradan. tam yerinde, küçük çocukların kahramanıyken ayrılacak. ilerde yollar tekrar kesişecek, inanıyorum buna.
kewell benim unutulmaz futbolcum olacak sonsuza kadar. kaptanlık bandını kolunda görmek içimde ukte kaldı, bunu söylemeden de geçmeyeyim. başlığına öfkesini, nefretini döken herkese rağmen. ve 10 yıl sonra iyi hatırlanacak her şeye, herkese rağmen. teşekkürler kewell. yaşattıkların için. yaptıkların, yapamadıkların için. adamlığın için.
*
